Strój Lubuski Stroje Wielkopolskie, Kujawskie Tradycyjny, ludowy strój lubuski zachował się do połowy ubiegłego wieku tylko na obszarach peryferyjnych, między Babimostem a Międzyrzeczem. Najwięcej osób ubierało się w tradycyjny sposób w miejscowości... Strój Szamotulski Stroje Wielkopolskie, Kujawskie W okręgu szamotulskim mężczyźni jako nakrycie głowy nosili najczęściej kapelusze albo czapki rogatywki. Kapelusze wykonywało się głównie z filcu. Rondo kapelusza było raczej wąskie, główka prosta, a... Strój Kujawski Stroje Wielkopolskie, Kujawskie Strój kujawski wyszedł z użycia na tyle szybko i definitywnie, że placówkom muzealnym nie udało się nawet skompletować całego zestawu. Zebrano jedynie poszczególne części stroju kujawskiego. Męski kapelusz... Stroje Wielkopolskie, Kujawskie Tradycyjny strój sieradzki zanikał powoli, zarówno w przypadku męskiej, jak i damskiej garderoby. W przypadku mężczyzn dłużej zachował się strój roboczy, a z ubioru świątecznego najpóźniej zniknęły...Polski strój narodowy, znany też jako strój polski, polski strój szlachecki lub strój kontuszowy – ubiór wywodzący się od paradnego stroju noszonego przez szlachtę na terenie Rzeczypospolitej w XVIII wieku, który w okresie zaborów stał się strojem polskim o charakterze ogólnonarodowym.
You Are Here: Strona główna / Katalog strojów ludowych / Strój do polki warszawskiejJest to tradycyjny strój i muzyka muzeum tuż obok Pelekas na drodze pod górę, jest otwarta od 10.00 do 14.00 za opłatą 2 Euro. There is a traditional costume and music museum just outside Pelekas on the way up the hill, it is open from 10.00 to 14.00 for a 2 Euro fee. LISTA WSZYSTKICH KOLOROWANEK Bajki Łamigłówki Motoryzacja Postacie Święta i okazje Zwierzęta Motywy Polska – Stroje ludowe – Kolorowanki dla dzieci by admin 21 kwietnia 2020 21 kwietnia 2020 Polska – Stroje ludowe Polska – Stroje ludowe – Kolorowanki dla dzieci: PolskaStroje ludowe previous post Sławni Polacy – Tadeusz Kościuszko – Kolorowanki dla dzieci next post Flaga Polski – Kolorowanki dla dzieci kolorowanki do wydrukowania Rangoli – Kolorowanki dla dzieci Maski – Kolorowanki dla dzieci Żniwa – Kolorowanki dla dzieci Przyjaźń – Kolorowanki dla dzieci Łatwe kolorowanki dla dzieci Kolorowanki dla dziewczynek Najlepsi przyjaciele – Kolorowanki dla dzieci Paisley – Kolorowanki dla dzieci Powstanie warszawskie – Kolorowanki dla dzieci Taniec – Kolorowanki dla dzieci Strój Karnawałowy Polski Policjant 140 - Opis i dane produktu. Strój policjanta, doskonały dla małych bohaterów. Komplet składa się z bluzy z nadrukiem, spodni, czapki oraz paska z kaburą. Całość wykonana ze poliestru. Prać w pralce lub ręcznie, nie używać wybielaczy, nie suszyć w suszarce. BIBLIOGRAFIA: Bazielich B., Strój ludowy w Polsce. Opisy i wykroje, Warszawa, 1997 Gadomski S., Strój ludowy w Polsce, Warszawa, 1995 Fryś E., Iracka A., Pokropek M., Sztuka ludowa w Polsce, Warszawa, 1988 Kolberg O. Pieśni ludu polskiego, serja I, Warszawa, 1857 Kolberg O., Pieśni ludu polskiego, Dzieła wszystkie, tom I, Warszawa, 1961 Piskorz-Branekova E., Polskie stroje ludowe, Warszawa cz. I, 2004,cz. II i III, 2007 Przeworska J., Ubiory ludowe, Warszawa, 1954 Sztuka ludowa, Wiedza o Polsce, t. III Turska J., Polski haft ludowy., Warszawa, 1997
Kostium na bal przebierańców. 127,99 PLN. Zielony/LEGO Ninjago. Zielony/Hulk. Niebieski/Spider-Man. Niebieski/Kapitan Ameryka. +4. DODAJ DO ULUBIONYCH.
Kapelusze z wysoką, sztywną, stożkowatą główką, mal. Włodzimierz Tetmajer, Ubiory ludu polskiego Kraków 1904 Jeszcze pod koniec XIX w. nakryciem głowy powszechnie używanym przez mężczyzn był czarny, wykonany z filcu kapelusz tzw. celender lub żeleźniak. Miał wysoką (12-15 cm) główkę w kształcie ściętego, wydłużonego stożka i niewielkie rondo. Główkę kapelusza otaczała czarna aksamitka, niekiedy zdobiona wytłaczanymi wzorami, spięta klamerką lub zszyta. Lamowano ją skręcanym sznureczkiem, a dodatkową ozdobę stanowiły krótkie pawie pióra, szych oraz bukieciki sztucznych kwiatów. Chłopiec w kapeluszu z wysoką, sztywną, stożkowatą główką fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Magierka, mal. Włodzimierz Tetmajer, Ubiory ludu polskiego Kraków 1904 Magierka to okrągła czapka robiona na drutach z białej wełny, ozdobiona wąskimi, najczęściej czerwonymi paskami lub innymi drobnymi wzorami. Główki magierek były różnej wysokości, proste lub w kształcie grzyba. Dziano je, tworząc jajkowaty, zamknięty z obu stron walec, który poddawano procesowi folowania. Następnie jeden jego koniec wtłaczano do środka. Powstały w ten sposób podwójny worek modelowano na specjalnej formie lub bezpośrednio na głowie. W efekcie powstawała okrągła czapka z wywiniętym otokiem i wyodrębnionym denkiem. Chłopiec w magierce, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Pocałunek, L. Löffler, pocztówka, wyd. „Galeria Polska”, Kraków, własność prywatna Rogatywka, akwarela, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Najbardziej znane, wręcz utożsamiane z tym, regionem nakrycie głowy to rogatywka – zawsze czerwona, z otokiem z czarnego lub ciemnoszarego futra baraniego o krótkim, najczęściej skręconym runie. Tworzyły ją cztery kliny, krojone z cienkiego sukna (każdy w kształcie trójkąta równoramiennego). Krakowiak, mal. H. Uziembło, pocztówka, seria malarstwo polskie, Wyd. "Galeria Polska" Kraków, 1910, własność prywatna Kawalerowie i drużbowie przystrajali rogatywkę mocując na jej boku pęk długich pawich piór. Ich końce związywano opadającymi aż na ramię czerwonymi lub różnokolorowymi wstążkami. Rogatywka. Ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. K. Wodecka Chłopcy z palmą, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Stroje krakowskie, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Krakowiacy nosili koszule o kroju przyramkowym, z niewielkim, prostym wykładanym kołnierzykiem, rozcięciem na przodach i rękawami wszytymi w mankiet. Noszono je wpuszczane w spodnie. Do przełomu XIX i XX w. były szyte z lnianego samodziału, później także z fabrycznego płótna bawełnianego. Niekiedy przyozdabiano je haftem w kolorze białym. Główną ozdobę krakowskiej koszuli męskiej stanowiło zapięcie przy szyi, a było nim wiązanie z czerwonej wstążeczki lub pakfongowa albo srebrna spinka z koralem (ewentualnie jego imitacją). Mężczyzna przepasany pasem z brzękadłami, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Pasy z brzękadłami wykonywano z wyprawionego na biało rzemienia, o szerokości do 4 cm i długości około 150 cm. Pas tego typu był zapinany na mosiężną sprzączkę z jednym przekolcem, ozdobiony rzędami małych, mosiężnych guziczków oraz plecionką z czerwonej i zielonej skóry safianowej. Z boku pasa, na jednym, dwóch lub trzech rzemykach mocowano mosiężne kółka z dużym otworem pośrodku – tzw. brzękadła. Dzwoniły one w czasie poruszania się, a szczególnie mocno w czasie tańca. Ponadto, przy pasie mocowano niekiedy także składany nożyk, torebkę na krzesiwo, hubkę i krzemień. Pasem tym opasywano najczęściej kaftan, ale niekiedy także i sukmanę. Zakładano go tak, by brzękadła znalazły się na lewym boku mężczyzny. Pas z brzękadłami. Ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Stroje krakowskie, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Pas ze złożonej podwójnie cielęcej skóry, wyprawionej na brązowo nazywano opaskiem lub trzosem. Miał on od 10 do 25 cm szerokości. Tworzyły go trzy elementy. Część zasadnicza, o kształcie dwóch połączonych podstawami trapezów, opasywała talię tylko w części. Jej przedłużenie i uzupełnienie stanowiły dwa proste rzemienie: jeden z okrągłą sprzączką i przekolcem, drugi z dziurkami, to one służyły do zapinania. Zasadnicza część pasa była bogato przystrojona. Zdobienie na niej stanowiły ażurowe, wycięte w skórze motywy na podkładce z czerwonego sukna, mosiężne guzy i hafty. Pas zakładano zawsze w ten sposób, że części zdobne znajdowały się z przodu i na plecach, zapięcie zaś z boku. Opasywano nim najczęściej kaftan, nawet wtedy gdy zakładano na niego sukmanę. Chłopiec w stroju krakowskim, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Spodnie Krakowiaków, tzw. portki, miały prosty krój i rozcięcie z przodu. Nogawkę tworzył jeden płat tkaniny, która w części górnej po przymarszczeniu wszywana była w pasek. Stroje krakowskie, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Spodnie noszone latem szyto z cienkich, fabrycznych tkanin bawełnianych, najczęściej w wąskie, pionowe czerwone lub niebieskie paski lub drobne wzorki. Na spodnie zimowe przeznaczano grube tkaniny lniane. W chłodne dni zakładano jednocześnie kilka par spodni. Noszono je wpuszczane w buty, lekko tylko wywijając nogawkę na cholewę. Generalnie nie był to szczególnie eksponowany element ubioru. Przód kaftana z rękawami (żupana męskiego), Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Słowo kaftan określało dwa typy okryć wierzchnich. Najczęściej nazywano tak długą, pozbawioną rękawów kamizelę, ale także kaftan z rękawami. Miały one taki sam krój, szyto je z granatowego sukna (sporadycznie czarnego), podszywano czerwonym. Były długie za kolana, dopasowane w talii, pod szyją wykończone gładko lub ze stojącym kołnierzem. Po bokach miały przykryte klapką kieszenie, a z tyłu, od poziomu pasa, zwisające luźno poły tzw. skrzela. Kaftany zapinane były jedynie na haftki przyszyte w talii. Ich zdobienie było bardzo różnorodne. Mogły je stanowić różne guziki (duże i płaskie mosiężne, błyszczące lub ciemne z masy plastycznej, oraz używane jednocześnie lub osobno małe mosiężne i białe z masy perłowej), a także jedwabne lub bawełniane pompony tzw. chwosty w kolorze czerwonym, amarantowym oraz zielonym. Tył kaftana z rękawami (żupana męskiego), Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Drużba, mal. H. Uziembło, pocztówka, seria malarstwo polskie, Wyd."Galeria Polska" Kraków, 1910, własność prywatna Mężczyzna ma na sobie kaftan bez rękawów Szczególnie bogato zdobione kaftany noszono w Bronowicach i we wsiach położonych na północny-zachód od nich. Na ich przody przyszywano po kilka rzędów perłowych lub mosiężnych guziczków, a także amarantowe lub czerwone chwosty. Te same ozdoby przystrajały także klapki kieszeni, kołnierzyk oraz miejsca łączące skrzela z resztą kaftana. Natomiast na kaftanach przywdziewanych na wschód od Krakowa przystrój stanowiły duże płaskie guziki (mosiężne lub z masy plastycznej) i zielone chwosty. Kaftan z rękawami stanowił zawsze okrycie wierzchnie. Natomiast kaftany bez rękawów w okresie letnim noszone były przez młodych mężczyźni jako okrycie wierzchnie, ale głównie zakładano je pod sukmanę lub kaftan z rękawami. Kaftan bez rękawów. Ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Zdobienie klapki kieszeni kaftana bez rękawów. Ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Mężczyzna w kaftanie (żupanie), fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Młodzi mężczyźni w kaftanach bez rękawów i sukmanach Przód sukmany, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Najważniejszy, świadczący o zamożności element ubioru męskiego stanowiła sukmana. Szyto ją z białego, cienkiego sukna, a od spodu podszywano czerwonym. Do linii pasa opinała ciało, niżej rozszerzała się ku dołowi. Zawsze sięgała poniżej kolan, zakrywając część butów z cholewami. Miała stojący kołnierz i długie, zwężające się przy dłoniach rękawy wykończone trapezowatym mankietem – klapką, która nie okalała całego obwodu rękawa. Bok sukmany, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Sukmany były bardzo różnorodnie zdobione. Do kaftanów z perłowymi guzikami i amarantowymi lub czerwonymi pomponami (chwostami) noszono sukmany z chwostami w tym samym kolorze lub ozdobione czarnym szamerunkiem w kształcie pętlic. Natomiast do kaftanów z pomponikami zielonymi zakładano przeważnie sukmany mające chwosty czarne. Chłopiec w sukmanie z czerwonymi chwostami, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Para młodych, mężczyzna kaftanie z perłowymi guziczkami i sukmanie z amarantowymi chwostami, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Starzy gospodarze, mężczyzna w sukmanie z czarnym szamerunkiem, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Znane były także sukmany ozdobione wyszyciem z czarnej przędzy, zwano je żałobnymi, a ludowa tradycja wiązała ich nazwę i zdobienie z żałobą noszoną po męczeńskiej śmierci św. Stanisława. Ten ostatni typ sukman nie był nigdy zakładany na kaftan, stanowił okrycie wierzchnie noszone bezpośrednio na koszulę. Mężczyźni jeden w kaftanie bez rękawów z zielonymi chwostami, drugi w sukmanie z amarantowymi, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Przód płótnianki, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Płótnianka (górnica) to okrycie wierzchnie o kroju poncho podłużnego, szyte z samodziału lnianego. Długie, sięgające do połowy łydek, z wąską i dla usztywnienia stebnowaną stójką, o prostych rękawach zwężających się przy dłoniach i wykończonych niewielką klapką (podobnie jak przy sukmanie). Płótnianki zapinano na haftki przyszyte pod szyją i w pasie, nigdy nie przepasywano ich pasem. Zdobiły je delikatne, zwykle czerwone wyszycia rozmieszczone wzdłuż przodów, dolnej krawędzi, a także na mankietach i klapkach oraz na stójce. Tył płótnianki, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Mężczyzna w butach ze sztywną cholewą, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Do stroju krakowskiego używano dwóch typów butów z cholewami. W obu przypadkach sięgały one poniżej kolan, szyto je z wołowej skóry, a ich obcasy podkuwano metalowymi podkówkami lub blaszkami. Niekiedy pod podeszwę wszywano specjalnie spreparowany kawałek skóry by skrzypiały w czasie chodzenia. Różniły je cholewy, które mogły być miękkie lub sztywne, te ostatnie miały harmonijkę w okolicach kostki. Chłopiec w butach z miękką cholewą, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Spinki męskie, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Do stroju krakowskiego mężczyźni nosili spinki i pierścienie. Używana przez nich spinka, oglądana z profilu, przypominała zamknięty od góry kielich z dużym koralem osadzonym w jednej, lub dwóch ząbkowanych opaskach. Tworzyły ją dwie okrągłe tarczki połączone tulejką. Spinano nią koszulę pod szyją, przekładając dolną tarczkę przez dwie nakładające się na siebie dziurki, w ten sam sposób jak czyni się to używając spinek do mankietów. Chłopiec w koszuli spiętej spinką, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Spinka męska z koralem szlachetnym ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Pierścień męski z koralem szlachetnym ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Męskie pierścienie miały kształt przypominający kastet. Na szerokiej obrączce znajdowało się jedno duże lub trzy mniejsze, guzowate oczka z korala. Wyroby te wykonywano z korala prawdziwego lub mas go naśladujących oraz srebra o różnych próbach albo innych imitujących go stopów, najczęściej pakfongu.
Kamizele Masz już piękną haftowaną koszulę ? To teraz czas, aby dopasować do niej elegancką kamizelę. Taka forma narzutki niezwykle ładnie prezentuje się w zestawie z innymi elementami regionalnego stroju. Jest starannie skrojona, regulowana za pomocą guzików, na tyle sztywna, że trzyma swoją Strój łowickifot. arch. PME w Warszawie Państwowe Muzeum Etnograficzne w Warszawie zaprasza na nową stałą wystawę prezentującą polskie stroje wystawie pokazano 40 kompletnych tradycyjnych strojów ludowych z 26 regionów Polski, zawartych w historycznych granicach Podlasia, Mazowsza, Małopolski, Śląska, Wielkopolski, Kujaw, Warmii i Suwalszczyzny. Niemal wszystkie pary strojów kobiecych i męskich są autentycznym wytworem wiejskich specjalistów: tkaczek, krawców, hafciarek, czepczarek i szewców. W rodzinach chłopskich były przekazywane z pokolenia na pokolenie. Strój odświętny traktowany był na wsi jako ubiór niezwykły, zakładany tylko na uroczyste okazje rodzinne, wesela, do kościoła, na odpust, nigdy nie był noszony w obejściu. Zawsze funkcjonował jako ubiór paradny, noszony z godnością. Strój nie świadczył wyłącznie o statusie materialnym właściciela, niektóre z jego elementów wskazywały na stan cywilny lub funkcje społeczne pełnione we własnym środowisku. Strój w końcu rozróżniał „swego” od „obcego”, był oznaką określonej wspólnoty terytorialnej lub parafii. Na kostiumologicznej mapie Polski utworzonej ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego zwraca uwagę innością strój kujawski, który zanikł w końcu XIX wieku i nie można było go pozyskać do zbiorów muzealnych gromadzonych po II wojnie światowej – przedstawiana jest zatem jego rekonstrukcja. Istotnym dopełnieniem wystawy będzie prezentacja charakterystycznych tkanin oraz warsztatu tkackiego, który był niegdyś nieodzownym elementem wyposażenia niemal każdego gospodarstwa. Ekspozycja odwoływać się będzie oczywiście do współczesnych konotacji. Imprezy towarzyszące wystawie Stroje ludowe w Polsce (październik – grudzień) 1. Wykłady odbywające się podczas trwania wystawy "Stroje ludowe w Polsce". Cykl 3 wykładów poświęconych problematyce strojów ludowych przeprowadzonych przez specjalistów w dziedzinie:· 15 października 2010 Mróz (Muzeum w Ostrołęce) Wykład poświęcony stroju kurpiowskiemu i jego funkcjonowaniu w kulturze współczesnej.· listopad 2010 Wożniak (Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi), Wykład stanowiący relację z badań nad współczesnym strojem huculskim.· listopad – grudzień. 2010 r. Barbara Bazielich (Muzeum Śląskie)2. 6 października 2010 r. Pokaz mody organizowany przez Ambasadę Serbii prezentujący projekty domu Ivković. (impreza zamknięta, za zaproszeniem)3. 21 listopada 2010 r. Kiermasz akcesoriów i dodatków modowych stworzonych przez twórczynie ludowe. TESTTT Używamy plików cookies, by ułatwić korzystanie z naszego serwisu. Jeśli nie chcesz, by pliki cookies były zapisywane na Twoim dysku zmień ustawienia swojej przeglądarki. Brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na naszą politykę prywatności. OK Strój Warmiński. Tradycyjny strój warmiński zaniknął już pod koniec XIX wieku, na co największy wpływ miały ówczesne przemiany historyczne i ekonomiczne na tym terenie. Mieszkańcy Warmii dość wcześnie zaczęli korzystać z gotowych wyrobów odzieżowych produkowanych fabrycznie, zwłaszcza że była ona tańsza od strojów Opis działalności firmy Polskie Stroje Ludowe Jarosław Wygnański Spółka Komandytowo-Akcyjna w Mezowo Firma Polskie Stroje Ludowe znajduje się w miejscowości Mezowo w województwie pomorski, naszą działalność prowadzimy od 1992 roku. Właścicielem firmy jest Jarosław Wygnański. Specjalizujemy się w szyciu strojów ludowych, które wykonujemy na indywidualne zamówienie naszych Klientów. Szyjemy nasze stroje na dokładny wymiar, w naszym sklepie znajdą Państwo również gotowe stroje w standardowych wymiarach. Podczas produkcji dbamy o wysoką precyzję wykonania, hafty wykonujemy ręcznie, wykorzystujemy wyłącznie naturalne tkaniny. Oferujemy Państwu szycie strojów z większości regionów Polski. Zajmiemy się szyciem strojów damskich, męskich i dziecięcych, oferujemy również akcesoria, takie jak korale, chusty, wianki, kapelusze, czapki, pasy. Wykonamy dla Państwa:- bluzeczki,- halki,- gorsety,- kiecki,- fartuchy,- koszule,- kamizelki,- kaftany,- Państwo u nas także obuwie damskie oraz męskie. Sprzedajemy również stroje dla najmłodszych, takie jak halki, bluzeczki, gorsety, spódnice, fartuszki oraz wiele zamówienia wykonujemy starannie, rzetelnie i terminowo. Zapewniamy konkurencyjne ceny. Firma Polskie Stroje Ludowe Jarosław Wygnański Spółka Komandytowo-Akcyjna z lokalizacji: Mezowo świadczy usługi w wymienionych obszarach: aleksandrowski, augustowski, bartoszycki, bełchatowski, będziński, Biała Podlaska, białobrzeski, białogardzki, Białystok, bielski, Bielsko-Biała, bieruńsko-lędziński, bieszczadzki, biłgorajski, bocheński, bolesławiecki, braniewski, brodnicki, brzeski, brzeziński, brzozowski, buski, Bydgoszcz, Bytom, bytowski, Chełm, chełmiński, chodzieski, chojnicki, Chorzów, choszczeński, chrzanowski, ciechanowski, cieszyński, czarnkowsko-trzcianecki, Częstochowa, człuchowski, Dąbrowa Górnicza, dąbrowski, dębicki, drawski, działdowski, dzierżoniowski, Elbląg, ełcki, garwoliński, Gdańsk, gdański, Gdynia, giżycki, Gliwice, głogowski, głubczycki, gnieźnieński, goleniowski, golubsko-dobrzyński, gołdapski, gorlicki, Gorzów Wielkopolski, gostyniński, gostyński, górowski, grajewski, grodziski, grójecki, Grudziądz, gryficki, gryfiński, hajnowski, hrubieszowski, iławski, inowrocławski, janowski, jarociński, jarosławski, jasielski, Jastrzębie-Zdrój, jaworski, Jaworzno, Jelenia Góra, jędrzejowski, Kalisz, kamiennogórski, kamieński, karkonoski, kartuski, Katowice, kazimierski, kędzierzyńsko-kozielski, kępiński, kętrzyński, Kielce, kluczborski, kłobucki, kłodzki, kolbuszowski, kolneński, kolski, kołobrzeski, konecki, Konin, Koszalin, kościański, kościerski, kozienicki, Kraków, krapkowicki, krasnostawski, kraśnicki, Krosno, krośnieński, krotoszyński, kutnowski, kwidzyński, legionowski, Legnica, legnicki, leski, Leszno, leżajski, lęborski, lidzbarski, limanowski, lipnowski, lipski, lubaczowski, lubański, lubartowski, lubiński, Lublin, lubliniecki, lwówecki, łańcucki, łaski, łęczycki, łęczyński, łobeski, Łomża, łosicki, łowicki, Łódź, łukowski, makowski, malborski, miechowski, mielecki, międzychodzki, międzyrzecki, mikołowski, milicki, miński, mławski, mogileński, moniecki, mrągowski, Mysłowice, myszkowski, myślenicki, myśliborski, nakielski, namysłowski, nidzicki, niżański, nowodworski, nowomiejski, nowosolski, nowotarski, nowotomyski, Nowy Sącz, nyski, obornicki, olecki, oleski, oleśnicki, olkuski, Olsztyn, oławski, opatowski, opoczyński, Opole, opolski, Ostrołęka, ostrowiecki, ostrowski, ostródzki, ostrzeszowski, oświęcimski, otwocki, pabianicki, pajęczański, parczewski, piaseczyński, Piekary Śląskie, pilski, pińczowski, Piotrków Trybunalski, piski, pleszewski, Płock, płoński, poddębicki, policki, polkowicki, Poznań, proszowicki, prudnicki, pruszkowski, przasnyski, Przemyśl, przeworski, przysuski, pszczyński, pucki, puławski, pułtuski, pyrzycki, raciborski, Radom, radomszczański, radziejowski, radzyński, rawicki, rawski, ropczycko-sędziszowski, Ruda Śląska, Rybnik, rycki, rypiński, Rzeszów, sandomierski, sanocki, sejneński, sępoleński, Siedlce, Siemianowice Śląskie, siemiatycki, sieradzki, sierpecki, skarżyskie, Skierniewice, sławieński, słubicki, słupecki, słupski, sochaczewski, sokołowski, sokólski, Sopot, Sosnowiec, stalowowolski, starachowicki, stargardzki, starogardzki, staszowski, strzelecki, strzelecko-drezdenecki, strzeliński, strzyżowski, sulęciński, suski, Suwałki, szamotulski, Szczecin, szczecinecki, szczycieński, sztumski, szydłowiecki, średzki, śremski, świdnicki, świdwiński, świebodziński, świecki, Świętochłowice, Świnoujście, Tarnobrzeg, tarnogórski, Tarnów, tatrzański, tczewski, tomaszowski, Toruń, trzebnicki, tucholski, turecki, Tychy, wadowicki, Wałbrzych, wałbrzyski, wałecki, Warszawa, warszawski zachodni, wąbrzeski, wągrowiecki, wejherowski, węgorzewski, węgrowski, wielicki, wieluński, wieruszowski, Włocławek, włodawski, włoszczowski, wodzisławski, wolsztyński, wołomiński, wołowski, Wrocław, wrocławski, wrzesiński, wschowski, wysokomazowiecki, wyszkowski, Zabrze, zambrowski, Zamość, zawierciański, ząbkowicki, zduńskowolski, zgierski, zgorzelecki, zgorzeleckim, Zielona Góra, złotoryjski, złotowski, zwoleński, żagański, żarski, żniński, Żory, żuromiński, żyrardowski, żywiecki .