źródło informuje o tym skąd pochodzi dana tabela, wykres, rysunek i umieszczamy tu także imię, nazwisko, tytuł dzieła. Jeżeli te rzeczy były opracowane przez nas samych to wtedy piszemy „opracowanie własne”. Rysunki wykonane za pomocą komputera powinniśmy wstawić do tekstu najlepiej w formie ramki graficznej, pośrodku strony
Praca licencjacka czy dyplomowa nie napisze się sama. Dlatego warto się przygotować i mieć plan pisania pracy zaliczeniowej. W nim będą zawarte krok po kroku etapy pisania. Warto też pamiętać, że pisanie pracy jest czasochłonnym procesem. I nie jest prawdą, że studenci, którzy interesują się danym tematem, swoją pracę licencjacką napiszą szybciej i lepiej. Z doświadczenia wiemy, że taką pracę napiszą studenci, którzy są dobrze zorganizowani i przykładają się do obowiązków. Czy są szybkie sposoby na napisanie pracy licencjackiej? Na dobrą sprawę nie istnieją szybkie sposoby na napisanie żadnej pracy. Każdy projekt, w tym pisanie pracy zaliczeniowej, wymaga przygotowania, zaangażowania i przede wszystkim czasu. Jednak prace licencjackie można napisać kilkoma sposobami. Poprawa plagiatu jest najszybszą metodą na napisanie pracy licencjackiej. Jednak jest to sposób, który i my odradzamy. Przede wszystkim takie pisanie pracy licencjackiej nie sprzyja edukacji. Jest to zwyczajna praca z tekstem, która nie wnosi nic merytorycznego. Poza tym końcowa praca nie będzie zbyt oryginalna. Wymagania co do prac licencjackich są małe w porównaniu z pracami magisterskimi. Dlatego warto je wykorzystać do samodzielnej nauki i potraktować jako przygotowanie do dalszej edukacji, a nie jako zło konieczne. Jak napisać pracę licencjacką krok po kroku? Jest wiele porad dotyczących pisania pracy licencjackiej. Na dobrą sprawę można wyróżnić aż 17 kroków, jednak dokładny plan pisania pracy licencjackiej najlepiej jest opracować samemu. Wtedy będzie on dostosowany do naszych potrzeb i przede wszystkim realistyczny. Stałymi elementami planu przygotowania pracy są: Jakie są etapy pisania pracy licencjackiej? Wybór tematuWybór promotoraSporządzenie planu pracy licencjackiejPrzygotowanie konspektuPrzygotowanie bibliografiiOpracowanie metodologiiPrzygotowanie rozdzialow teoretycznychDyskusja i konkluzjaPoprawa plagiatu Korekta tekstu i formatowaniePrzygotowanie streszczenia Ponadto, w zależności od rodzaju pracy, trzeba jeszcze wziąć pod uwagę analizę wyników, przygotowanie ankiety bądź samego eksperymentu. Czasem również dochodzą nieprzewidziane sytuacje jak zmiana promotora albo zmiana tematu pracy licencjackiej. Jak zacząć pisać pracę licencjacką? Wybór tematu pracy licencjackiej Od czego zacząć pisanie pracy licencjackiej? Wybór tematu pracy licencjackiej jest nie mniej ważny niż wybór tematu innej pracy dyplomowej. Zły wybór tematu może nawet uniemożliwić oddanie pracy na czas. W niektórych przypadkach studenci są zmuszeni wprowadzać zmiany tematyczne, a nawet zmienić temat i zakres badania, czyli zacząć pisanie pracy licencjackiej od nowa. Wybór promotora Jednym z ważniejszych wyborów na studiach jest ten dotyczący promotora. Im dalej, tym poważniej – promotor pracy licencjackiej lub inżynierskiej, potem pracy magisterskiej, aż wreszcie opiekun naukowy podczas studiów doktoranckich. Czym warto kierować się w trakcie szukania promotora? Idealny promotor nie istnieje. Jednak przede wszystkim trzeba zwrócić uwagę na dorobek naukowy i zaangażowanie w prace swoich studentów. Sporządzenie planu pracy licencjackiej Najlepszym planem pisania pracy licencjackiej okazuje się być sam spis treści. Źle napisany i zaakceptowany plan pracy licencjackiej może poważnie utrudnić lub wręcz uniemożliwić dalsze jej przygotowanie. Jednak plan to coś więcej niż pisanie. To również organizacja pracy w czasie. Gdy mówimy o planie pisania pracy licencjackiej, to zwykle mamy na myśli sam konspekt i merytoryczny plan pracy. Jednak planowanie wychodzi poza te obszary i większość studentów woli zaplanowac z góry cały proces pisania pracy, niż ograniczyć się tylko do planu pracy zaliczeniowej. Opracowanie metodologii Warto zaznaczyć, że metoda i metodologia to nie to samo. Rozdział opisujący podejście i przebieg badań zasadniczo znajduje się po przeglądzie literatury i przed rozdziałami opisującymi wyniki. Dla badaczy i autorów z dziedziny nauk społecznych rozdział ten zwykle nosi nazwę „Metodologia”, ale zawiera też opis metod użytych do zgromadzenia danych. Czy zawsze trzeba planować pisanie pracy licencjackiej? Odpowiedź jest jednoznaczna. Oczywiście, że nie. Nie trzeba zawsze planować pisania pracy zaliczeniowej. De facto większość studentów okres na pisanie pracy poświęca pogłębianiu wiedzy, traktując przy tym pisanie jako sprawę drugorzędną. Jeśli ktoś lubi swoją dziedzinę i chętnie poszerza horyzonty, pisanie pracy będzie raczej chaotyczne. Nie jest to jednak nic złego. Jeśli student interesuje się tematyką, to nie potrzebuje motywacji i plan pisania pracy licencjackiej tylko będzie przeszkodą. Trzeba jednak pamiętać, aby nie wpadać w pułapkę. Dużo osób bowiem, zamiast pisać pracę, zajmuje się przyswajaniem wiedzy i zaspokajaniem ciekawości. O czym warto pamiętać pisząc pracę licencjacką? Na bieżąco uzupełniaj przypisy Podczas pisania części teoretycznej na bieżąco uzupełniaj przypisy – nigdy nie zostawiaj tego na koniec, bo w ten sposób łatwo się pogubić. Warto zgłębić temat przed przystąpieniem do pisania pracy Warto być oczytanym na dany temat jeszcze przed przystąpieniem do pisania. Od razu można tworzyć listę bibliografii albo zapisywać pliki na dysku, aby później nie szukać ich znowu po całym internecie. Wybór kilku tematów pracy licencjackiej Dobrze mieć przygotowanych kilka tematów pracy. Jest to pewnego rodzaju polisa ubezpieczeniowa na wypadek, gdyby nie było wystarczającej ilości literatury. Wbrew pozorom bardzo łatwo wpaść w pułapkę braku źródeł albo źle sformułowanego pytania badawczego. Dlatego warto mieć alternatywny temat pracy licencjackiej. Plagiat w pracy licencjackiej Plagiat nie przejdzie. Na dobrą sprawę studenci są doskonale poinformowani o tym, jak ich praca będzie sprawdzana, a mimo to co roku są tacy, którzy zamiast pracy licencjackiej oddają plagiat. Są różne sposoby na napisanie pracy oraz jest na to wystarczająco dużo czasu. Istnieją programy językowe, bezpłatna oraz płatna pomoc w pisaniu prac zaliczeniowych. Dlatego plagiat nie ma za bardzo usprawiedliwienia i wymaga poprawy. Korzystanie z portali internetowych Korzystanie z portali internetowych podczas pisania pracy licencjackiej może zaowocować znalezieniem dodatkowych źródeł wiedzy, na które można się powołać. Jednak warto pamiętać, że zawsze najlepiej dotrzeć do oryginalnej publikacji i cytować ją, a nie wzmiankę w internetowym artykule. MOŻE CI SIĘ SPODOBAĆ RÓWNIEŻ: Dziesięć rzeczy, o których warto wiedzieć przed rozpoczęciem pracy doktorskiej Kiedy pisałem swoją pracę dyplomową, za oknem było ciemno. Przez większa część jesieni i całą zimę dumnie siedziałem z nosem w książkach i dzielnie parłem naprzód przez niezliczone strony tekstu. Problem w tym, że lubiłem studia i bardzo mnie... Administracja publiczna a zarządzanie publiczne: jaka jest różnica? Często błędnie uważa się, że zarządzanie publiczne jest tym samym, co administracja publiczna. Choć te dwie dyscypliny w pewnym stopniu się pokrywają, w praktyce oznaczają pełnienie różnych obowiązków zawodowych. Administracja publiczna koncentruje się na tworzeniu polityki publicznej i koordynowaniu... Przypisy i bibliografia – styl APA 7 W październiku 2019 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA) wprowadziło 7. wydanie APA Publication Manual, które zastępuje 6. wydanie opublikowane w 2009 roku. W tym czasie wiele się zmieniło. Powszechniejsze stało się cytowanie materiałów online, coraz ważniejsze jest używanie języka...NASZA OFERTA. Najogólniej rzecz biorąc, zajmujemy się pisaniem prac licencjackich, magisterskich i prac zaliczeniowych. Tworzone przez nas opracowania charakteryzuje dokładność i profesjonalizm. Przy ich pisaniu nie idziemy wzorem wielu konkurencyjnych serwisów na łatwiznę. Zgromadzony materiał zostaje skrupulatnie przetworzony tak
Wstawianie przypisów w prace licencjackie Prace licencjackie Możliwość komentowania Wstawianie przypisów w prace licencjackie została wyłączona Posted on 17 kwietnia 2012 Ważnym zagadnieniem, jeżeli chodzi o prace licencjackie, jest umiejętność wstawiania przypisów w używanym edytorze tekstów w odpowiednich miejscach. Przypisy to wstawiane najczęściej u dołu strony lub na końcu całej pracy fragmenty tekstów, które dają czytelnikowi pojęcie nt. źródła, na które powołuje się autor w swojej pracy. Są one zazwyczaj numerowane (rzadziej punktowane) i mogą zawierać poza źródłem bibliograficznym, na jakie powołuje się autor, jego własny komentarz lub objaśnienie jakiegoś zagadnienia. A jak wstawić przypis przy pisaniu prac licencjackich? Nie jest to wbrew pozorom tak trudne, jak mogłoby się wydawać. W najbardziej popularnym i najczęściej używanym edytorze tekstów MS Word (wersja 2003) wystarczy wejść na pasku narzędzi w menu „Wstaw”, a następnie wybrać z niego opcję „Odwołanie”. Rozwinie się wówczas menu zawierające cztery pozycje, z których wybieramy pierwszą, tj. „Przypis dolny”. Oczywiście kursor myszki musi znajdować się w miejscu, w którym chcemy wstawić nasz przypis. Rozwinie nam się okienko, w którym możemy ustawić, gdzie w naszej pracy licencjackiej przypis ma być wstawiony. Może być to dół strony lub koniec dokumentu. Wybieramy również format numeracji przypisu. Numeracja może być znaczona cyframi rzymskimi lub arabskimi, w zależności od naszych upodobań. Możemy również z łatwością wybrać zamiast numeracji wypunktowanie - wystarczy określić symbol tzw. znacznika niestandardowego. Wstawianie przypisu kończymy kliknięciem w polecenie „Wstaw” i gotowe! Nasz przypis pojawia się tam, gdzie określiliśmy jego położenie, i w takiej formie, jaką sobie zażyczyliśmy. W miejscu, gdzie stał kursor myszki, pojawia się np. cyferka arabska 1 (zawsze w indeksie górnym), a u dołu strony pod elegancką kreską pojawia się przy tej samej cyferce miejsce na odautorski komentarz lub źródło, na które powołuje się autor.
Program studiów skierowany do przyszłych inżynierów-specjalistów dysponujących interdyscyplinarnym wykształceniem menedżersko-informatycznym i jest konsultowany z pracodawcami w celu dostosowania go do potrzeb rynku pracy. Ukończenie studiów w ramach specjalności Informatyka stosowana pozwala połączyć wiedzę i umiejętności w
O to też często pytają Google studenci. Zacznijmy od tego, co ich wtedy najbardziej interesuje, czyli od wykazu skrótów w pracach magisterskich. Co w tym wykazie umieszczamy i gdzie ten wykaz umieszczamy w pracy? Wykaz skrótów najlepiej umieścić na początku pracy – zaraz po spisie treści. Takie umiejscowienie wynika z przydatności w tym miejscu. Czytelnik zaczynając lekturę pracy będzie wiedział, że w pracy są stosowane skróty, będzie mógł się z nimi zapoznać i tekst zwyczajnie będzie mu się lepiej czytać. Gdybyśmy umieścili wykaz skrótów na końcu pracy (co czasami się zdarza), to mogłoby się okazać, że czytelnik dowie się o nim już po zakończeniu lektury. Byłoby szkoda – umiejscowienie Wykazu skrótu na końcu pracy jest zwyczajnie nielogiczne. Oczywiście, nie zawsze trzeba umieszczać w pracy wykaz skrótów. Jeśli używamy tylko skrótów powszechnie znanych, typu „por.”, „op. cit.”, to absolutnie nie ma takiej potrzeby – to nawet by źle wyglądało. Wykaz skrótów ma sens, gdy wykorzystujemy w pracy skróty, które sami stworzyliśmy, albo są one rzadko używane lub wieloznaczne. To może kilka przykładów: AAN – Archiwum Akt Nowych w Warszawie LKP – Liga Kobiet Polskich MFW – Międzynarodowy Fundusz Walutowy – Monitor Polski NSA – Naczelny Sąd Administracyjny OS – Okrągły Stół PSB – Polski Słownik Biograficzny UKE – Urząd Komunikacji Elektronicznej USC – Urząd Stanu Cywilnego WLAN – Wireless Local Area Network – bezprzewodowa sieć lokalna Tytułujemy tę listę „Wykaz skrótów” i gotowe. I co ważne – jeśli już robimy Wykaz skrótów, to wtedy umieszczamy w nim prawie wszystkie skróty wykorzystane w pracy, również te powszechnie znane i używane, typu „ – Dziennik Ustaw”, czyli nawet te, których wyjaśnienie moglibyśmy sobie darować i nie tworzyć Wykazu skrótów. Są jednak wyjątki, nie należy umieszczać w wykazie skrótów typu „m. in. – między innymi”, czy „br. – bieżącego roku”. Przyjmuje się, że nie wyjaśniamy znaczenia następujących skrótów: bm., cm, m (i generalnie, jednostek miar, np. też hPa, godz., r., km/h), dr, dra, , hab., i nast., itd., itp., jn., jw., m. in., np., ok., prof., pt., s., tj., tzn., ub. m., ub. r. Wykaz skrótów ma sens, jeśli w naszej pracy dyplomowej są one używane często, gdy wielokrotnie używamy tych samych skrótów i jest ich dużo (w niektórych poradnikach piszą, że więcej niż 10). Gdy raz, czy dwa użyjemy jakiegoś skrótu, to lepiej będzie, jak wyjaśnimy jego znaczenie w przypisie, albo w ogóle wpiszemy pełną nazwę (a ewentualnie zaraz po niej w nawiasie skrót). Numeracja Stronę z Wykazem skrótów numerujemy, jednak numer możemy na tej stronie pozostawić niewidoczny. Możemy też pozostawić, jako widoczny. Niektóre poradniki zalecają, aby numer był niewidoczny – aby potraktować tę stronę podobnie jak stronę ze spisem, czyli ma ona numer, ale jest on niewidoczny, jest ta strona liczona, ale nie widać na niej numeru. Nam wydaje się to niepotrzebną komplikacją. Raz, że nie wszyscy wiedzą, jak to w Wordzie zrobić – jak zrobić, aby inna strona niż pierwsza nie miała widocznego numeru (to zabawa z sekcjami), a dwa – po co? Względy estetyczne nie powinny górować nad praktycznymi. Lepiej, żeby był ten numer i nie było wątpliwości, że to jest właśnie ten Wykaz, który jest w spisie treści, a nie jakiś inny, albo żeby nie trzeba było przewracać kolejnej strony, żeby upewnić się, że to właśnie jest ta strona (na przykład) druga, gdy chce się to np. podać w przypisie. Przy okazji I przy okazji, taka rada praktyczna z własnego doświadczenia jako studenta – jak nie wiesz, co jak ma wyglądać, to bierz pierwszą lepszą książkę naukową i naśladuj. Prace dyplomowe są konstruowane na podobnych zasadach jak opracowania naukowe. Oczywiście, w dobie Internetu możesz również zajrzeć do jakiejś dobrej pracy magisterskiej, czy licencjackiej aby się na niej wzorować. Gdy jednak nie będzie w niej tego, co Cię interesuje, to z powodzeniem możesz naśladować autora innej pracy naukowej. Wykaz symboli Jeśli w pracy używamy różnych symboli, to także możemy zrobić ich wykaz. Umieszczamy go zaraz po Wykazie skrótów, a jeśli w pracy nie ma Wykazu skrótów, to zaraz po Spisie treści. Wyjaśnienie Ta porada była o Wykazie skrótów w pracy dyplomowej. Zatytułowaliśmy ją jednak „Skróty w pracy magisterskiej”, gdyż z naszych statystyk wynika, że tego najczęściej szukali studenci odwiedzający naszą stronę. Wpisywali w Google też inne wyrażenia, jak „wykaz skrótów praca magisterska”, „wykaz skrótów w pracy magisterskiej”, „jak zrobić wykaz skrótów w pracy magisterskiej”, „wykaz skrótów w pracy licencjackiej” i „wykaz skrótów w pracy magisterskiej przykład”. „Skróty w pracy magisterskiej” jednak rządziły.7. W aneksie powinny znaleźć siędodatkowe dane/informacje pozwalające ocenić poprawność merytoryczną pracy (np. narzędzia użyte w badaniach własnych). 8. Każdy rozdział pracy, bibliografia i aneks są zamieszczane od nowej strony. 9. Bibliografia do pracy licencjackiej powinna zawierać nie mniej niż 15 pozycji, a do
W kolejnej części cyklu Porady z Szuflady zajmiemy się zapisem bibliograficznym artykułów z czasopism – zarówno tych naukowych, jak i nienaukowych. Zastanawiasz się, jak poprawnie zapisać artykuł z czasopisma w przypisie dolnym i bibliografii końcowej? Już podpowiadam! Kilka uwag wstępnych Na początku, tak jak w poprzednich wpisach z tej serii (pierwszym i drugim), przypomnę tylko, że sposobów przygotowywania przypisów i opisów bibliograficznych jest wiele. Kiedy przygotowujemy tekst pod konkretne wydawnictwo, kierujemy się zazwyczaj jego normą wydawniczą. Jest ona zwykle podana do wiadomości publicznej na stronie internetowej danego wydawnictwa lub czasopisma. W przypadku prac dyplomowych obowiązują nas z kolei zasady zaproponowane przez naszą uczelnię, wydział, instytut lub katedrę, o ile… takie istnieją. Z poniższych porad śmiało korzystaj wówczas, jeśli nie obowiązują cię żadne inne wskazówki edytorskie. Przedstawiam tutaj zasady dotyczące najbardziej typowego, tradycyjnego zapisu bibliograficznego, w którym cytowane publikacje objaśniamy w przypisach dolnych, a listę wykorzystanych pozycji umieszczamy na końcu dzieła. Nawet jeśli nie jest to może najbardziej ulubiony sposób zapisu w oczach osób czytających twoje teksty, to jednak jest to sposób bezpieczny i poprawny. Zaznaczę jeszcze, że mam tu także na myśli bibliografię tworzoną dla prac pisanych w języku polskim. To ważne, bo w każdym obszarze językowym panują inne zasady co do tworzenia spisu wykorzystanych dzieł. Stałe elementy adresu bibliograficznego Jakiś czas temu powiedzieliśmy sobie, że każdy adres bibliograficzny składa się z 4 podstawowych elementów: autora (który może być osobą, grupą osób, a nawet instytucją)tytułuwspółtwórców (tłumacza, ilustratora, itp.)adresu wydawniczego (zazwyczaj miejsca i daty wydania). Jeśli chodzi o artykuł z czasopisma te elementy mogą nie być wystarczające. Mowa bowiem o artykule w czasopiśmie – i artykuł i czasopismo musimy odpowiednio oznaczyć. W związku z tym dobrym uzupełnieniem informacji z dalszej części tego poradnika będzie poniższa grafika: Ważne: w przypadku prasy codziennej w miejscu przeznaczonym na rok wpisujemy datę dzienną, np.: „Gazeta Prawna” 20 lutego 2020 Pamiętaj, żeby datę zapisywać zawsze w tym samym formacie w całym tekście (jeśli wszędzie wpisujesz daty z kropkami, tu też wpisz: Jeśli chodzi o element kolejny – numer, zeszyt lub rocznik – wpiszemy tutaj oczywiście to, czym dokładnie operuje dane pismo. Jeśli pismo jest wydawane raz na kwartał w formie zeszytu i na stronie tytułowej pisma podano np. „zeszyt 25”, to trzeba będzie posłużyć się tutaj skrótem od „zeszytu”, czyli „Z. 25”, zamiast typowego „nr”. Niektóre pisma oprócz bieżącego numeru w danym roku podaje także informację, który to numer od początku wydawania pisma. Wówczas np. zobaczymy na okładce: Nr 4 (25). Tak też podamy to w bibliografii. Jeśli czasopismo operuje tymi wszystkimi „cząstkami”, należy podać je w kolejności od największej do najmniejszej, np. rocznik – numer – zeszyt. Artykuł z czasopisma – przypis bibliograficzny – Kiedy pierwszy raz przytaczasz dany artykuł z czaopisma Kiedy po raz pierwszy przytaczamy artykuł w naszym tekście, powinniśmy podać jego pełny opis w przypisie bibliograficznym. W przypadku artykułu naukowego, może to wyglądać w następujący sposób: J. Miodek, Błąd błędowi nierówny: ortografia w dydaktyce, „Warsztaty Polonistyczne” 2001, nr 2, s. 64. Zwróć uwagę, że tytuł cytowanego tekstu zapiszemy kursywą, natomiast nazwę czasopisma w cudzysłowie. Pamiętaj, aby podać dokładną stronę, z której cytujesz daną informację lub zdanie. Chyba że powołujesz się na cały ten tekst, wówczas podaj dokładny zakres stron, na których znajduje się cały ten artykuł. – Kiedy przytaczasz ten sam artykuł z czasopisma w kolejnym przypisie Jeśli od razu w kolejnym przypisie powołujemy się na tą samą pozycję, wystarczy zapisać: Tamże. lub odpowiednik łaciński: Ibidem. Pamiętaj, aby we wszystkich przypisach stosować pisownię albo łacińską, albo polską – nie należy mieszać! Jeśli odwołujemy się do tej samej pozycji, ale innej strony, wystarczy po „tamże” lub po „ibidem” dodać numer tej strony. Np. „Tamże, s. 65”. – Kiedy przywołujesz inną publikację danego autora w kolejnym przypisie Jeśli w kolejnym przypisie ponownie odwoływalibyśmy się do tego samego autora, ale innej jego publikacji, możemy nie powtarzać jego nazwiska. Wygląda to wówczas następująco: [pierwszy przypis] J. Miodek, Błąd błędowi nierówny: ortografia w dydaktyce, „Warsztaty Polonistyczne” 2001, nr 2, s. 64. [kolejny przypis] Tenże, Język Dzienników Stefana Kisielewskiego, „Orbis Linguarum” 1998, t. 8, s. 106. Łacińskim odpowiednikiem “tenże” jest “idem“. Postępując tak samo z autorką – kobietą – zastępujemy jej nazwisko zapisem “taż” lub łacińskim “eadem“. Zwróć uwagę, że słowo „Dzienniki” w drugim przykładzie zostały „wyprostowane” w stosunku do reszty tytułu zapisanej kursywą. A to dlatego, że mamy tutaj do czynienia z… tytułem w tytule. – Kiedy przywołujesz ten sam artykuł z czasopisma w dalszej części tekstu Jeśli odwoływalibyśmy się do tej samej publikacji w dalszej części tekstu, np. kilka przypisów dalej, należy zmienić zapis, choć wciąż będzie to zapis skrótowy. Nie ma potrzeby ponownego przywoływania pełnego opisu bibliograficznego. Jeśli w całym tekście cytowalibyśmy tylko jedno dzieło Miodka, możemy ograniczyć się do: J. Miodek, dz. cyt., s. 65. lub odpowiednik łaciński: J. Miodek, op. cit., s. 65. Ale jeśli mamy do czynienia z kilkoma tekstami tego autora, powinniśmy je jakoś od siebie odróżnić. Robimy to poprzez przywołanie jej tytułu (jeśli jest krótki: jedno- czy kilkuwyrazowy) lub fragmentu tytułu (jeśli jest dłuższy). Np.: J. Miodek, Błąd błędowi…, dz. cyt., s. 66. Niektóre normy wydawnicze sugerują także, aby w takich przypadkach zrezygnować ze skrótu “dz. cyt.”, ponieważ początek tytułu i trzy kropki już sugerują, że dane dzieło było wcześniej cytowane. Artykuł z czasopisma – opis bibliograficzny w bibliografii końcowej Opis bibliograficzny na liście wykorzystanych publikacji (tzn. w części pracy zatytułowanej “bibliografia”) będzie wyglądał bardzo podobnie. Z tym, że: zaczniemy od nazwisk autorów, nie od imion;podamy zakres stron, na których znajdowały się cytowane artykuły, nawet jeśli odwoływaliśmy się wcześniej tylko do konkretnych stron tych artykułów;uszeregujemy pozycje alfabetycznie;opis także zakończymy kropką. Zapis przykładowego artykułu będzie zatem wyglądał następująco: Miodek J., Błąd błędowi nierówny: ortografia w dydaktyce, „Warsztaty Polonistyczne” 2001, nr 2, s. 64-67. Pamiętaj jeszcze, że… Gdyby dana pozycja: nie miała autora – pominiemy autora i zaczniemy od tytułu dzieła (nie piszemy “anonim” ani “autor nieznany”);była artykułem w specjalnym numerze czasopisma, który był pod redakcją, wówczas podamy redaktorów po numerze/tomie pisma, np. Przykładowy Autor, Przykładowy tytuł artykułu, „Przykładowy tytuł czasopisma” 2019, t. 10, red. Przykładowy Redaktor, s. X-Y;była artykułem w specjalnym numerze czasopisma, który wyjątkowo miał też swój podtytuł, wówczas możemy dodać ten podtytuł po numerze/tomie pisma, np. Przykładowy Autor, Przykładowy tytuł artykułu, „Przykładowy tytuł czasopisma” 2019, nr 18: Przykładowy podtytuł, s. X-Y. Dodatkowo: jeśli chcielibyśmy dodać numer ISBN lub ISSN, pójdzie on na sam koniec opisu bibliograficznego;pamiętaj, że nazwy czasopism możemy podawać skrótowo – wszystkie słowa w tytułach czasopism poza spójnikami i przyimkami zapisujemy wielką literą – od tych wielkich liter tworzymy skróty; należy jednak najpierw sprawdzić, czy dany skrót dla danego pisma już funkcjonuje (np. GW dla „Gazety Wyborczej”). Uff! To chyba wszystko. Jeśli masz jeszcze jakieś pytanie związane z zapisem artykułu w bibliografii, daj znać w komentarzu poniżej : ) Pisanie prac, w zależności od typu pracy może mieć charakter badawczy np. prace magisterskie , będzie to analiza przypadku, najczęściej związana z sytuacją gospodarczą kraju. Na trzecim roku studiów lub na pierwszym studiów uzupełniających wybiera się specjalność. Jak tworzyć przypisy tradycyjne? Mimo, że przypisy harwardzkie swego czasu zyskiwały coraz większą popularność, to jednak najczęściej stosowanym rodzajem odwołań bibliograficznych w pracach dyplomowych pozostały przypisy tradycyjne. Ich zadanie jest identyczne jak w przypadku przypisów harwardzkich. Zasadnicze różnice pojawiają się natomiast w ich formie oraz w sposobie wstawiania, który jest nieco bardziej wymagający. Tradycyjny system przypisów przewiduje umieszczanie odwołań bibliograficznych u dołu strony. Warto w tym miejscu podkreślić, że w niektórych wypadkach mogą one znajdować się również na końcu danego rozdziału lub całego tekstu. Omawiany rodzaj przypisów jest zwykle łączony z tekstem przy pomocy odnośników cyfrowych wykorzystujących kolejne cyfry arabskie. Oznacza to, że musimy umieścić tą samą cyfrę zarówno w tekście (na końcu myśli zaczerpniętej z określonej publikacji), jak i na dole strony, tuż przy odpowiednim przypisie bibliograficznym. Aby zaoszczędzić sobie czasu, do wstawiania takich przypisów możemy korzystać ze skrótu klawiszowego Alt + J. Bardziej szczegółowe zasady stosowania tego systemu przypisów będzie łatwiej wyjaśnić w oparciu o konkretne przykłady. Przedstawiają się one następująco: Pierwsza myśl lub pierwszy cytat zaczerpnięty z danego dzieła powinien zawierać kompletną informację bibliograficzną (a więc nazwisko autora, tytuł oraz miejsce i rok wydania publikacji). Jeśli zatem piszemy: Ocena sytuacji zawodowej kobiet zamężnych zależy także od czynników takich, jak specyfika wykonywanej pracy oraz poziom wykształcenia lub zamieszczamy cytat: „(…) ocena pozostaje w wyraźnym związku z takimi czynnikami jak poziom wykształcenia, charakter wykonywanej pracy a przede wszystkim wewnętrzne przeświadczenie o należnym miejscu kobiety w rodzinie i społeczeństwie” to pierwszy przypis na dole strony będzie miał taką postać: [1] F. Adamski, Rodzina nowego miasta: kierunki przemian w strukturze społeczno – moralnej rodziny nowohuckiej, Ośrodek Dokumentacji i Studiów Społecznych, Warszawa 1970, s. 61. Jeżeli powołujemy się na publikację, której pełny opis bibliograficzny został już podany na innej stronie (a więc powołujemy się na nią kolejny raz) nie trzeba ponownie umieszczać całej informacji bibliograficznej. Wystarczy jedynie podać nazwisko autora, pierwsze słowa tytułu, skrót „op. cit.” (łac. opus citatum) lub w wersji polskiej „dz. cyt.” (dzieło cytowane) i numer strony, na której znajduje się zaczerpnięta rzez nas myśl. Wówczas nasz przypis będzie wyglądał następująco: [1] F. Adamski, Rodzina nowego miasta…, op. cit., s. 61. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że niektórzy promotorzy w takiej sytuacji życzą sobie umieszczanie skrótu „op. cit.” z pominięciem pierwszych słów tytułu książki (F. Adamski, op. cit., s. 38) lub podawanie tylko początku tytułu bez skrótu „op. cit.” (F. Adamski, Rodzina…, s. 38). Jeżeli po raz kolejny powołujemy się na dane dzieło na tej samej stronie naszej pracy (a więc przypis do tego dzieła został już umieszczony w formie pełnego opisu lub w formie skróconej), to przypis drugiego odwołania będzie zawierał łacińskie słowo „Ibidem” lub polskie słowo „Tamże” oraz numer strony. Na przykład: [1] F. Adamski, Rodzina nowego miasta: kierunki przemian w strukturze społeczno-moralnej rodziny nowohuckiej, Ośrodek Dokumentacji i Studiów Społecznych, Warszawa 1970, s. 61. [2] Ibidem, s. 39-40. lub: [1] F. Adamski, Rodzina nowego miasta…, op. cit., s. 61. [2] Ibidem, s. 62. Stosując przypisy tradycyjne powinniśmy pamiętać, aby w całej pracy umieszczać skróty warto także w jednym języku. Musimy więc zdecydować się na język polski lub na język łaciński. Podobnie jak przypadku przypisów harwardzkich, do tradycyjnego systemu odwołań również należy dopasować bibliografię. W tym wypadku sprawa jest jednak całkiem prosta. Jedyną różnicą między bibliografią do przypisów harwardzkich i bibliografią do przypisów tradycyjnych jest miejsce daty wydania danego dzieła. W bibliografii tworzonej do systemu przypisów tradycyjnych powinna się ona bowiem znajdować na samym końcu informacji bibliograficznej. Tym samym opis bibliograficzny wygląda bardzo podobnie do pierwszego przypisu do danej publikacji. Oto przykłady: Adamski F., Rodzina nowego miasta: kierunki przemian w strukturze społeczno -moralnej rodziny nowohuckiej, Ośrodek Dokumentacji i Studiów Społecznych, Warszawa 1970. Molo B., Podstawowe pojęcia i kategorie międzynarodowych stosunków politycznych, [w:] Cziomer E. (red.), „Międzynarodowe stosunki polityczne”, Krakowska Szkoła Wyższa, Kraków 2008. Nie ulega najmniejszej wątpliwości fakt, iż stosowanie tradycyjnego sytemu przypisów w pracach dyplomowych jest troszkę bardziej skomplikowane niż korzystanie z przypisów harwardzkich. Nie należy się jednak zniechęcać. W tym wypadku sprawdza się bowiem stare powiedzenie, że trening czyni mistrza – po napisaniu kilku stron tekstu z pewnością „załapiemy” mechanizm sterujący wstawianiem tego rodzaju odwołań i będziemy je umieszczać niemal automatycznie.Jak zrobić spis treści w pracy dyplomowej? 28 lut 2023 | Dla studenta, Wszystkie. Za chwilę pokażę Ci, jak przygotować spis treści pracy dyplomowej (licencjackiej, inżynierskiej lub magisterskiej). Dowiesz się, jakie są wymagane elementy dobrego spisu treści i pokażę Ci przykładowe spisy treści na konkretnych kierunkach.
26 czerwca 2022 Przypisy są nieodłącznym elementem każdej naukowej publikacji, ale możemy spotkać je także w dziełach beletrystycznych, publicystycznych czy popularnonaukowych. Czym są i kiedy powinniśmy wzbogacić nimi pisany przez nas tekst? Jak poprawnie sporządzać przypisy w książce lub pracy licencjackiej? Czym różnią się przypisy od bibliografii? Zapraszamy do lektury! Czym jest przypis? Najprościej mówiąc, przypis to uwaga, komentarz, objaśnienie dodane do głównego tekstu publikacji, najczęściej książki, artykułu czy prezentacji multimedialnej. Przypisy mogą być wprowadzane do dzieła na różnym etapie jego kształtowania – może dodać je sam autor już w trakcie jego tworzenia; mogą one zostać stworzone przez redaktora prowadzącego książkę w wydawnictwie; zdarza się także, że sięga po nie tłumacz, pracujący nad przekładem książki dziesiątki (a nawet setki!) lat po jej powstaniu. Przypisy najczęściej umieszcza się na dole strony, na końcu rozdziału lub na końcu książki, a w określonych przypadkach (tzw. przypisy harwardzkie) mogą pojawić się także w tekście głównym. Ile przypisów powinno znaleźć się w książce lub pracy licencjackiej? Odpowiedzią na to pytanie nie jest niestety konkretna liczba. Powinny pojawić się one wszędzie tam, gdzie są konieczne, a o tym – w kolejnym akapicie. Dowiedz się, kiedy podajemy przypisy Zdarza się, że studenci niektórych kierunków (zwłaszcza niehumanistycznych) po raz pierwszy stają przed koniecznością sporządzania przypisów dopiero przy składaniu pracy zaliczeniowej z jakiegoś przedmiotu lub nawet podczas pisania pracy licencjackiej, inżynierskiej lub magisterskiej. Wykładowca lub promotor wymaga pracy z przypisami, a nie jesteś pewien, kiedy powinieneś je stosować? Bez paniki – podpowiadamy, że powinieneś po nie sięgnąć: kiedy dosłownie cytujesz czyjąś wypowiedź lub fragment publikacji (musisz podać źródło cytatu), kiedy odwołujesz się do wyników badań, przemyśleń, dorobku intelektualnego konkretnej osoby lub osób (jeśli nie jesteś autorem przywoływanej tezy, również powinieneś wskazać jej twórców), kiedy chcesz uzupełnić tekst o jakieś dodatkowe wyjaśnienia, które nie są jednak na tyle istotne, aby zamieścić je w tekście głównym (np, wyjaśnić w pracy literaturoznawczej, co oznacza obco brzmiący motyw vanitas lub motyw stabat mater dolorosa) – możesz zamieścić je w przypisie dolnym. Pamiętaj, że poprawnie wykonane przypisy są nieodzowne w publikacjach naukowych. Ich stosowanie zapobiega niepożądanym zjawiskom, takim jak przywłaszczanie cudzej własności intelektualnej, plagiat lub – znacznie trudniejszy do wychwycenia – autoplagiat. Najczęstsze rodzaje przypisów Najczęściej dzielimy przypisy ze względu na funkcję, którą pełnią. I tak rozróżniamy przypisy: bibliograficzne, rzeczowe, słownikowe (terminologiczne). Podczas pisania pracy licencjackiej lub magisterskiej z pewnością najczęściej zetkniesz się z przypisami bibliograficznymi. Służą one do wskazania źródła cytowanego tekstu lub przytaczanej myśli, przy czym źródło to może mieć różny charakter; od książki, artykułu w czasopiśmie lub rozdziału w pracy zbiorowej, przez przypis ze strony internetowej, aż po inne rodzaje twórczości, takie jak film, serial czy spektakl teatralny. Przypisy bibliograficzne występują w pracach naukowych zwykle najliczniej, dlatego w roli odnośników do nich najbezpieczniej jest używać cyfr arabskich. Ten rodzaj przypisów można umieszczać zarówno na dole strony, jak i na końcu rozdziału bądź całej pracy. Przypisy rzeczowe pozwalają wzbogacić tekst o dodatkowe wyjaśnienia i tym samym ułatwić czytelnikowi jego zrozumienie. Jeśli na przykład nie jesteś pewien, czy odbiorca tekstu wie, na czym polega sentymentalizm w literaturze albo jakie są podstawowe cechy dekadentyzmu, a odwołujesz się do tych terminów w swojej pracy, warto zamieścić ich krótkie definicje w przypisie – uwaga! – na dole strony. Umieszczanie przypisów rzeczowych na końcu rozdziału lub książki może być niewygodne dla czytelnika, który w celu dotarcia do nich musi kartkować lub scrollować sporą część pracy. Wyjątkiem od tego są sytuacje, kiedy treść wymaga bardzo obszernego objaśnienia, które zajęłoby prawie całą stronę – wtedy umieszczanie go na dole strony nie jest dobrym pomysłem. Kiedy posłużysz się w swojej pracy na przykład obcojęzycznym związkiem frazeologicznym lub archaizmem, zastosuj przypisy słownikowe, w których podasz współczesne znaczenia tych słów lub fraz. Są one z reguły krótkie, dodatkowo informują o języku (np. fr. – francuski, ang. – angielski) lub okresie (np. stp. – staropolski), z którego pochodzi dane wyrażenie. Przypisy słownikowe często możemy spotkać w literaturze pięknej, gdzie odnośnikami do nich bywają nie tylko kolejne liczby, ale także znaki graficzne, jak choćby znana wszystkim gwiazdka: *. Najlepiej umieszczać je na dole i stosować rozróżnienie, jeśli zachodzi potrzeba użycia kilku na jednej stronie, np.: *, **, ***. Inny podział przypisów dotyczy konwencji, w której są sporządzane. Dotyczy to przede wszystkim przypisów bibliograficznych, wśród których wyróżnia się: styl europejski, styl harwardzki. Przypisy europejskie umieszczane są poza tekstem głównym publikacji. Mają określoną strukturę i bezwzględnie wymagają, aby przy pierwszej wzmiance o danym dziele podać pełen zestaw informacji na jego temat, ze szczególnym uwzględnieniem: autora(-ów), tytułu dzieła lub jego części (np. rozdziału), tytułu większej całości, jeśli dotyczy (np. tytułu książki w przypadku rozdziału, tytułu czasopisma w przypadku artykułu) wraz z autorami/redaktorami, daty i miejsce wydania. Przy kolejnych wzmiankach o danej publikacji posługujemy się skrótami, konsekwentnie w wersji polskiej lub łacińskiej, np. tamże/ibidem, tenże/idem, taż/eadem. Przypisy europejskie są popularne w pracach z zakresu literaturoznawstwa, językoznawstwa oraz historii. W opozycji do nich stawiane są przypisy harwardzkie (amerykańskie), o którym opowiadamy w kolejnej części tego tekstu. Przypisy amerykańskie – co to takiego? Przypisy amerykańskie różnią się od europejskich tym, że pojawiają się wśród głównego tekstu publikacji. Ich niewątpliwą zaletą jest klarowne i jednoznaczne powiązanie z treścią pracy, dzięki czemu czytelnik nie musi przerywać lektury i zaglądać na dół strony lub na koniec rozdziału (albo całej książki). Przypisy amerykańskie są ściśle związane z bibliografią, ponieważ zawierają jedynie skrócony opis bibliograficzny dzieła, do którego się odwołujemy, zawierający nazwisko autora, rok wydania oraz (opcjonalnie) numer strony. Pełny opis bibliograficzny znajduje się właśnie w bibliografii, która jest kluczem do odczytania pominiętych elementów opisu. Przypisy amerykańskie umieszcza się w nawiasach kwadratowych lub półokrągłych po przywołanym cytacie lub myśli. Są popularne zwłaszcza w książkach dotyczących nauk ścisłych oraz w książkach socjologicznych. Przypisy – zobacz najlepsze przykłady! Jeśli wciąż masz wątpliwości, jak zrobić przypisy w swojej książce lub pracy licencjackiej, poniżej znajdują się przydatne przykłady. Przypis słownikowy * Be careful! (ang.) – Uważaj! Przypis rzeczowy ¹ Pampa – rozległy równinny step porośnięty wysoką trawą w Ameryce Południowej. Przypisy bibliograficzne (styl europejski) ¹ H. Sienkiewicz, Pan Wołodyjowski, Siedmioróg, Wrocław 2021. ² H. Jadacka, Czym jest termin? [w:] tejże, Termin techniczny – pojęcie, budowa, poprawność, Warszawa 1976, s. 28. ³ J. Maćkiewicz, Wyspa – językowy obraz wycinka rzeczywistości [w:] Językowy obraz świata, pod red. J. Bartmińskiego, Lublin 1999, str. 193-206. 4 D. Butler, O wzajemnym oddziaływaniu terminologii i słownictwa ogólnego. II. Determinologizacja wyrazów z leksyki specjalnej, „Poradnik Językowy”, z. 3, Warszawa 1979, s. 127. Zastanawiasz się, jak zrobić przypis, kiedy powołujesz się na źródło internetowe? Możesz to zrobić na przykład w ten sposób: ¹ Uniwersalny słownik języka polskiego, pod red. S. Dubisza [online], dostęp: . Przypisy bibliograficzne (styl amerykański) „Dziedzictwo kulturowe Zaolzia – przy znaczącym udziale przedszkoli, szkół, nauczycieli, organizacji, stowarzyszeń – w sposób konserwatywny i pieczołowity przekazywane jest z pokolenia na pokolenie” (Szczurek-Boruta 2022: 107). „Po rewolucji Maoistów skala emigracji z Nepalu dramatycznie wzrosła” (Sadecka 2019: 209). Niektórzy badacze skłaniają się ku uznaniu memów za gatunek współczesnej sztuki (Burkacka 2016: 89). – przykład przypisu odnoszącego się do czyjejś ogólnej myśli, nie do dosłownego cytatu. Przypisy a bibliografia Wiesz już, jak poprawnie konstruować przypisy i zapewne nie jest dla ciebie zagadką, co to jest bibliografia i jak należy ją tworzyć. Być może zastanawiasz się jednak, jaka jest relacja pomiędzy tymi dwoma elementami? Bibliografia na ogół zlokalizowana jest na końcu książki lub poszczególnych jej części i ukazuje całość piśmiennictwa, z którego korzystał autor podczas pisania dzieła. To oznacza, że może być go więcej niż źródeł wskazanych w przypisach. Pozcje wymienione w bibliografii są również uszeregowane według określonego klucza (najczęściej alfabetycznie), podczas gdy przypisy są zamieszczane według kolejności pojawiania się opisywanych przez nie źródeł w tekście pracy. Nie można także zapominać, że bibliografia ma istotne znaczenie w przypadku stosowania przypisów amerykańskich, które nie zawierają pełnego opisu bibliograficznego publikacji, do której odwołuje się autor. Również warte przeczytania Sprzedaj książki Wypłaciliśmy już 14 727 317 zł za sprzedane książki w Polecamy sprawdzić -95% zł dobry zł jak nowa zł dobry zł widoczne ślady używania -73% zł jak nowa zł jak nowa zł dobry zł widoczne ślady używania -60% zł jak nowa zł jak nowa zł dobry zł nowa Korzystaj wygodnie z naszej aplikacjiPisanie prac nie jest rzeczą prostą, a więc są tu opisane zagadnienia typowe dla pracy z dziedziny ekonomii, które powinny pojawić się w pracy magisterskiej lub licencjackiej z tej dziedziny – np. zawiera szereg wskazówek, jak prezentować dane statystyczne w pracy, oraz jak omawiać poszczególne zagadnienia ekonomiczne. Strona główna → Dla Studentów → Praca licencjacka → Zasady realizacji prac licencjackich Główne elementy pracy licencjackiej Strona tytułowa Stanowi wizytówkę pracy licencjackiej. Zawiera najistotniejsze informacje dotyczące samej pracy, tzn. tytuł, imię i nazwisko autora (studenta), imię i nazwisko promotora pracy, nazwę uczelni oraz rok, w którym została napisana, a także nr albumu studenta. Przykład strony tytułowej: Spis treści Powinien być umieszczony zaraz po stronie tytułowej. Zawiera wypunktowane wszystkie części składowe pracy (rozdziały, podrozdziały itp.) ze wskazaniem strony, na której się znajdują. Przykładowy spis treści: Wstęp Rozpoczyna część merytoryczną pracy licencjackiej. Zawiera wprowadzenie do pracy, ogólne uzasadnienie wyboru tematu, krótki opis zawartości poszczególnych rozdziałów. Powinien znaleźć się w nim również cel pracy oraz jej kryteria, czyli krótka odpowiedz na pytanie o czym jest praca i jakie założenia chcemy w niej udowodnić lub opisać. Wstęp powinien być tak napisany, aby zachęcał do zapoznania się z dalszą treścią opracowania. Ten fragment pracy najlepiej jest napisać na samym końcu, gdyż w trakcie tworzenia pracy licencjackiej jej początkowe założenia mogą ulec zmianie. Rozdział i podrozdział Każdy nowy rozdział zawarty w pracy powinien zaczynać się od nowej strony. Natomiast podrozdział nie musi zaczynać się od nowej strony. Jeden jaki i drugi element pracy powinien być zaakcentowany (typo)graficznie, tj. jego numer i tytuł powinien być podany większą lub/i pogrubioną czcionką. Podrozdziały powinny znaleźć się w spisie treści. Przykład zastosowania rozdziału i podrozdziałów w pracy: Układ poszczególnych elementów pracy. Poszczególne elementy pracy tj. rozdziały, podrozdziały, ilustracje, wykresy, tabele, opisy do ilustracji itp. staramy się stosować tak, żeby to było zgodne ze sztuką łamania tekstów oraz podstawową estetyką pracy. Nie pozostawiamy zbyt dużej ilości pustego (niezapisanego) miejsca w pracy na końcu strony (wyjątkiem jest sytuacja, gdy mamy doczynienia z zakończeniem rozdziału i koniecznością rozpoczęcia kolejnego od nowej strony). W przypadku podrozdziału na dole strony muszą być, oprócz tytułu podrozdziału, co najmniej dwa wiersze tekstu. Jeśli się nie mieszczą – należy przenieść tytuł podrozdziału na nową stronę. Opis do ilustracji, wykresu itp. musi być zamieszczony bezpośrednio pod ilustracją. W sytuacji gdy opis nie mieści się pod ilustracją na jednej stronie, należy przenieść całość na drugą stronę. Staramy się, aby praca była przejrzysta i czytelna, dlatego stosujemy np. podwójny odstęp pomiędzy poszczególnymi fragmentami tekstu. Numeracja stron. Każda strona pracy licencjackiej powinna posiadać swój numer. Wyjątek stanowi strona tytułowa, której numeru nie nadajemy, ale numerację od niej rozpoczynamy. Numer strony umieszczamy na dole strony, najlepiej na środku lub w prawym rogu. Marginesy. W pracy licencjackiej stosujemy następujące wielkości marginesów: lewy – 35 mm, prawy – 25 mm, dolny i górny – 25 mm. Margines lewy pozostawiamy większy ze względu na to, że w tym miejscu praca będzie oprawiana. Zamieszczanie ilustracji, fotografii w pracy. W sferze ilustracyjnej prac licencjackich można (prawie) wszystko. Ale należy pamiętać o kilku prostych zasadach. Przede wszystkim (1) ilustracje trzeba wybierać i dołączać z sensem , co oznacza, że do każdej z nich musi być odniesienie w treści pracy (innymi słowy każda musi być w tekście pracy omówiona). (2) Ilustracje powinny być ponumerowane (numeracja ciągła). (3) Każda ilustracja powinna mieć swój tytuł oraz (4) podane źródło (skąd została wzięta) wg zasad ogólnych (czyli jak w przypisach źródłowych) względnie adnotację “oprac. własne”. (5) Spis ilustracji jako aneks dołączony na końcu pracy licencjackiej jest wskazany w przypadkach, kiedy ilustracji jest sporo. Ilustracje w pracy licencjackiej mogą być liczone do jej minimalnej objętości, jeżeli (a) są wtopione w tekst, a nie dołączone na końcu pracy w formie załączników,(b) nie jest ich przesadnie dużo. Jak nie wiemy kto jest autorem pracy/dzieła (zdjęcia, rysunku etc.) to wystarczy podać źródło (np. stronę internetową, numer czasopisma). Przykład zastosowania ilustracji w pracy: Cytaty. Każdy tekst cytowany w pracy musi być odpowiednio oznaczony tzw. cudzysłowem „ … „ i oczywiście być opatrzony przypisem źródłowym lub polemicznym, zgodnie z zasadą tworzenia przypisu dolnego. Przy pracach licencjackich nie ma ściśle określonego maksymalnego pułapu cytowania, jest on tylko zdroworozsądkowy, tzn. jeżeli np. 50% objętości pracy byłoby wypełnione cytatami (nawet zaznaczonymi cudzysłowem i ze wskazanymi w przypisach źródłami), to może wzbudzać podejrzenia, że nie został samodzielnie napisana. Duża liczba profesjonalnie podanych cytatów, przy zachowaniu samodzielnego i twórczego toku wywodu – jest atutem, a nie uchybieniem w pracy naukowej (w tym licencjackiej). Przykład użycia cytatu w tekście: Cytat oprócz zastosowania cudzysłowia nie musi być dodatkowo wyróżniany w tekście. W zależności od upodobania lub/i wrażliwości estetycznej autora pracy tekst cytowany może zostać napisany np. kursywą. Nie ma potrzeby cytowania wypowiedzi ustnej np. dziennikarzy z radia czy z telewizji, o ile nie stanowią owe cytaty kwestii absolutnie kluczowej i bezwzględnie potrzebnej dla przeprowadzenia głównej tezy pracy licencjackiej. Jeżeli cytowanie jest konieczne, można opisać źródło, z którego pochodzi cytat w przypisie. Najprościej w takim przypadku napisać zdanie o tym co kto i gdzie powiedział w formie opisu, a nie cytatu. Przypisy Przypis (dolny, końcowy) to wydzielona część pracy wskazująca na zastosowane w pracy źródło cytowania, odwołania autora do określonego tekstu. Zasada tworzenia przypisów sprowadza się do użycia odsyłacza w postaci cyfry najczęściej arabskiej pod koniec tekstu cytowanego. Odsyłacz w tekście znajduje się po znaku interpunkcyjnym cytowanego fragmentu tekstu. Przypis dolny edytor tekstu umiejscawia na dole strony lub pod koniec całego dokumentu, oddzielając go od reszty tekstu podłużną ciągłą linią. Cyfra przypisu tożsama jest z cyfrą cytowanego tekstu, dzięki czemu test jest spójny. Numeracja przypisów jest zazwyczaj ciągła. W przypisach wskazujemy na źródło zawarte w bibliografii, stosując tzw. opis bibliograficzny składający się z nazwiska autora, tytułu publikacji, daty i miejsca wydania i strony w publikacji, z której został zastosowany cytat lub do której odwołuje się nasz fragment tekstu. Interlinia w przypisach powinna być pojedyncza. Przypisy bibliograficzne dla źródeł internetowych zaczynają dopiero podlegać jakiejkolwiek standaryzacji. W sieci funkcjonuje bardzo wartościowy (i zarazem praktyczny!) opis dwóch różnych standardów cytowania (wskazywania na źródła) z Internetu. Zajrzyjcie tutaj: Oba opisane sposoby cytowania w przypisach i wskazywania w bibliografiach internetowych źródeł informacji są z punku widzenia ID WSR/WSTH odpowiednie. Przykład zastosowania przypisu w pracy: Przykład zastosowania przypisu jako tekstu wyjaśniającego lub wskazującego dodatkowe informacje do fragmentu tekstu: Przykład zastosowania kilku przypisów w krótkim fragmencie tekstu odwołujących się do tego samego źródła bibliograficznego: Zakończenie / Podsumowanie Powinno stanowić ostateczne podsumowanie treści merytorycznej pracy licencjackiej. Zakończenie zaczynamy od kilku zdań nawiązujących do tematu pracy. Podajemy ponownie cel pracy, aby następnie określić czy udało nam się go w pracy zrealizować. Jeśli praca miała charakter badawczy dobrze jest wymienić zastosowane metody badawcze oraz ich sprawdzalność i uzyskane dzięki nim efekty. Najwięcej uwagi w zakończeniu poświęcamy na sformułowanie wniosków oraz na odpowiedzi na postawione wcześniej hipotezy. Na koniec warto nadmienić o ewentualnej celowości kontynuowania dalszych rozważań nad tematem pracy lub zaproponować przewidywany kierunek rozwoju omawianej dziedziny. Bibliografia To uporządkowany (najwcześniej alfabetycznie) spis publikacji książkowych, czasopism itp., do których autor odwoływał się w swojej pracy licencjackiej. Bibliografia stanowi obowiązkowy element pracy mającej charakter naukowy, pozwalający na weryfikację treści pracy. Standardowy opis bibliograficzny powinien składać się z następujących części: nazwisko i pierwsza litera imienia autora publikacji tytuł publikacji nazwa wydawnictwa rok i miejsce wydania Przykład zapisu w bibliografii: W bibliografii różne rodzaje źródeł, z których student korzystał, powinny być zapisane oddzielnie. Osobny spis powinny stanowić literatura naukowa (publikacje książkowe), literatura cykliczna (czasopisma, periodyki, magazyny), źródła internetowe . Literatura cykliczna to po prostu tytuły prasowe; do prac naukowych najczęściej wykorzystujemy czasopisma naukowe i branżowe, ale przecież nie tylko takie; Rzeczpospolita, Newsweek czy nawet Twój Styl to też wydawnictwa cykliczne i mogą (nawet powinny, jeśli były wykorzystane przy pisaniu pracy) znaleźć się w bibliografii. Internetowe wersje czasopism nie można zaliczyć w bibliografii do literatury cyklicznej. To po prostu strony internetowe. Warto w tej sytuacji poszukać danego tekstu/artykułu w wersji drukowanej czasopisma. Jeśli tak, czasopismo to powinno się znaleźć w bibliografii pracy w części “wydawnictwa cykliczne”. Aneksy i załączniki Nie są obowiązkowym elementem pracy licencjackiej. W załącznikach/aneksach można umieścić dłuższe dokumenty źródłowe kluczowe dla wywodu lub odbioru i zrozumienia pracy (np. regulaminy, ustawy, rozporządzania etc.), ilustracje, tabele, ulotki, foldery i tym podobne materiały, które nie mieszczą się w przypisach i nie są też integralną częścią pracy. W przypadku prac o charakterze badawczym w aneksie można umieścić przykład kwestionariusza, który został użyty do wykonania badań. Objętość pracy Podstawową objętość pracy stanowi tekst zawarty w rozdziałach oraz podrozdziałach począwszy od wstępu, aż po zakończenie. Dodatkowo do objętości pracy wlicza się strona tytułowa, strona z podziękowaniami lub dedykacją, spis treści, bibliografia oraz spis ilustracji, tabel, wykresów itp. Nie liczą się za to aneksy i załączniki. Praca licencjacka powinna liczyć nie mniej niż 50 stron. Pracę drukujemy jednostronnie.. System antyplagiatowy AntyPlagiat Cytaty zaznaczone jako cytaty, czyli w następujący sposób „ … ” (wraz z podanym źródłem) nie są w żadnej mierze plagiatem. Weryfikacja prac programem antyplagiatowym w WSTH będzie dokonywana w stosunku do wybranych prac i już po ich złożeniu. Procedura sprawdzania czy dana praca jest plagiatem jest następująca: (1) program antyplagiatowy informuje jaką część pracy (procentowo) stanowią cytaty; (2) jeśli jest to mniej niż 8% – wówczas uważa się pracę za zweryfikowaną pozytywnie; (3) jeśli jest to więcej niż 8% – wówczas dokonuje się przeglądu pracy, żeby określić jaka część cytatów to cytaty uprawnione (tzn. zaznaczone cudzysłowem i opisane przypisem), a jaka nie; (4) jeżeli okazuje się, że w pracy, której więcej niż 8% objętości stanowią cytaty, cytowania dokonano zgodnie z zasadami cytowania naukowego – nie ma problemu i wówczas uważa się, pracę za zweryfikowaną pozytywnie; (5) jeżeli w takiej pracy znajdują się cytaty w formie plagiatu (bez cudzysłowu i wskazania źródeł) wówczas taka praca zostaje zweryfikowana negatywnie – jako plagiat. Program antyplagiatowy sprawdza ciągi wyrazów i to w całym Internecie. Te ciągi wyrazów – jak wynika z badań i wieloletnich już doświadczeń – mogą się bez świadomego nadużycia ze strony autora pracy (czyli przypadkowo) powtórzyć w kilku procentach objętości pracy. Jeżeli wartość ta przekracza 8% (łącznie z cytatami zaznaczonymi), wówczas praca jest sprawdzana szczegółowo. Oświadczenie antyplagiatowe Oświadczenie antyplagiatowe zobowiązany jest złożyć każdy student przystępujący do obrony licencjackiej, jako oddzielny dokument (nie załączony do pracy). Oświadczenie najlepiej zdać w momencie składania pracy do sekretariatu. Jeżeli ktoś waha się czy może podpisać takie oświadczenie, lepiej niech go nie podpisuje i nie składa pracy, tylko napisze ją na nowo. Elektroniczna wersja pracy licencjackiej Elektroniczna wersja pracy Do wersji drukowanej, oprawionej pracy licencjackiej student dołącza płytę CD/DVD. Na nośniku powinny zaleźć się następujące elementy: plik z elektroniczną wersją pracy licencjackiej zapisany w formacie doc, docx, pdf; folder o nazwie „załączniki”, który zawiera printscrny, skany, zdjęcia cytowanych fragmentów z testu z literatury naukowej, cyklicznej oraz źródeł internetowych Skany, printscreeny materiałów Sakny i printscreeny są niezbędne jako załączniki (wyłącznie) do elektronicznej wersji pracy. Materiały wykorzystywane przy pisaniu pracy książki (pełna bibliografia) muszą zawierać także skany pierwszej strony okładki (względnie strony tytułowej). W wypadku printscreenów to formalnie powinno być tak: (a) jeśli mają one być ilustracjami w pracy licencjackiej (wtopionymi w jej treść) – powinny być ponumerowane, zatytułowane oraz powinno być wskazane ich źródło; (b) jeśli mają one być dokumentacją źródła informacji wykorzystanego przy pisaniu pracy licencjackiej – powinny one być zrobione osobiście przez studenta, a ich źródło (czyli strona internetowa, z której pochodzą), powinno być wykazane w bibliografii. .
jak tworzyć przypisy w pracy licencjackiej
